วันที่หมดรักแล้วทอดทิ้ง เพราะสุนัขก็มีจิตใจเหมือนเรา อย่ามัวไปกังวลกับมันมากนักเลย เพราะความสุขในปัจจุบันของเราสำคัญที่สุดอย่างไรละมนุษย์!
สิ่งแรกที่มนุษย์มี แต่สุนัขไม่มีคือความเสียใจในอดีตที่ผ่านไปแล้ว และความกังวลต่ออนาคตที่ยังมาไม่ถึง ในขณะที่มนุษย์อย่างเราบางคนอาจจะไม่มีวันสลัดสิ่งเหล่านั้นทิ้งไปได้เลยตลอดชีวิตก็ได้ อาจเป็นเพราะข้อจำกัดทางด้านร่างกายของเรายังไม่เทียบเท่ากับสัตว์บางตัว เราจึงไม่อาจดำรงอยู่ได้โดยหวังพึ่งสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียว
นั่นทำให้เราต้องคิด ‘วางแผน’ ว่าพรุ่งนี้จะกินอะไร วันข้างหน้าจะกินอะไร หรือจะหาอะไรให้ลูกหลานและครอบครัวของเราได้กิน ด้วยอวัยวะเดียวที่พอจะเอาชนะสัตว์ทั้งปวงได้นั่นก็คือสมองของเรานี่เอง แต่บางครั้งมันก็ทำให้เรารู้สึกเสียใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นมากกว่าสัตว์ และอาจจะนานกว่าพวกมันเสียด้วย
ในขณะที่สุนัขไม่คิดเสียใจกับสิ่งที่เคยทำลงไป และไม่มานั่งกังวลกับความมั่นคงของชีวิตในวันพรุ่งนี้หรอกนะ ต่อให้เจ้าขนปุยของเราจะเคยทำผิดพลาด แต่มันก็ใช้ชีวิตต่อไปเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอนว่าเราสามารถสอนให้มันจดจำได้แต่สุนัขรู้สึกผิดไม่เก่งเท่ามนุษย์ และปัจจุบันของมันต้องสำคัญที่สุด!
หิวก็กิน อยากเล่นก็เล่น ง่วงก็นอน หน้าที่ที่สำคัญที่สุดของสุนัขคือการทำให้ทุกวันของตัวเองเป็นวันที่ ‘Slow down your life to think less and feel more.’ โดยแนวคิดนี้คือปรัชญาแห่งความสุขข้อแรกที่เราได้จากสุนัข อย่าจมกับอดีต อย่ารีบเกินไป ใช้ชีวิตให้ช้าลงหน่อย คิดกังวลให้น้อย และเก็บเกี่ยวปัจจุบันให้มากเข้าไว้
ไม่ว่าจะคนหรือสุนัขก็ล้วนมีวันที่เหงาและวันที่ไม่สนุกด้วยกันทั้งนั้น บางครั้งเราก็เผลอทำอะไรโง่ๆ ลงไป อาจจะเพราะว่าตัดใจผิดพลาดหรือไม่ทันคิด แต่ความผิดพลาดนั้นก็ทำให้เราระมัดระวังกับอนาคตมากขึ้น จนบางทีก็ถึงขั้นมากเกินไป ดังนั้น เรามาลองให้อภัยตัวเองและอดีตที่ผ่านมาแล้ว อีกทั้งยังไม่อาจย้อนคืนกลับไปแก้ไขอะไรได้กันดูดีไหม?
อย่ามัวไปกังวลกับมันมากนักเลย เพราะความสุขในปัจจุบันของเราสำคัญที่สุดอย่างไรละมนุษย์!
ขอขอบคุณข้อมูล Mission To The Moon
ติดตามเนื้อหาดีๆแบบนี้ได้ที่ :
